خوانم از سوگ عزیزِ بوتراب
بعد عاشورا به شور و التهاب

آمدند آن دَه خبیثِ بد نهاد
عاجزانه در بَرِ اِبنِ زیاد

آن لعینانِ به ظاهر سرفراز
لَب به شَرح یک ستم کردند باز

کِی ولیّ شهرِ کوفه ، ای امیر
ای که مانندت ندیده چرخ پیر

گرچه دادی مُزد بر ما دَه نفر
ما زِ تو خواهیم مُزدِ بیشتر

ما همانانیم کِی نورِ دو عین
ظُلم کردیم و جنایت بر حسین

چون جدا گردید از پیکر سَرَش
اسب ، راندیم از جفا بر پیکرش

آتشی در قلب ها انداختیم
بر تَنَش ، با نَعلِ تازه ، تاختیم

داغِ این غم بر دلِ عالم نِشست
استخوان های تنِ پاکش شکست

باز هم یاد مدینه زنده شد
خاطرات درب و سینه زنده شد...