گاه گاهی دیده می شد اینچنین
که ولیّ حق ، امیرُالمومنین

آن به مُلک کون و امکان شهریار
می کِشَد در کوی و بَرزَن انتظار

زین عمل پرسیده می شد ، زان امام
او چنین می داد پاسخ بر عَوام

می کِشَم من انتظارِ خلق را
بلکه بر آنان شَوَم مشکل گشا

منتظر هستم که غمخواری کنم
یک مسلمان آید و یاری کنم

گریز روضه :point_down:

ای مسلمانان مگر آن نور عین
نَجل حیدر ، زادهٔ زهرا حسین

آیتِ دین ، مظهر قرآن نبود
سَروَرِ خِیلِ مسلمانان نبود

پس چرا در کربلا یاری نداشت
بِین مقتل یار و غمخواری نداشت

در کنارِ رود ، کامَش تشنه بود
همدمش تیغ و سِنان و دِشنه بود

از چه قلبش از جفا رنجیده بود؟
از چه رو لعل لبش خشکیده بود؟

روح و جان ، از قیدِ خاکش شد جدا
رأس او از جسم پاکش شد جدا