در عزای امام بی کفنم
رَختِ مشکی نموده ام به تنم

شاهد غصه های پنهانی
اشک و اندوه و شیوَن و مِحَنَم

حالْ دارم به گریهٔ حَسرَت
غربتی آشکار در سخنم

بِشنو آوای قلب بِشکسته
یارب ای کردگارِ ذولمَنَنم

از لباس محرّم و صفرم
بارِالها چگونه دل بِکَنَم

در چنین روز من عزادار
هم نبی،هم رضا و هم حسنم

در عزای پیمبر و دو گُلَش
بلبلی خونجگر در این چَمَنم

بااجازه زِ مصطفی ز رضا
حسنی میشود دگر سخنم

یاحسن کاش جای تابوتت
تیر ها می نشست بر بَدنم

من بلای وصالِ کویت را
می خرم سَیّدی به جان و تنم

با مِدادِ وِلا نِویسَم من
مشق نامت به دفتر کفنم

گرچه گریه کنِ حسینم من
نه فقط دم ز عشق او بِزَنم

تا شود فاطمه زِ من راضی
هم غلام حُسین و هم حَسَنَم