حسین جان الا ای شَه بی کفن
در این چند روزه به واللهِ من

دلم بود خوش صاحب توشه ام
که من زائرِ قبر شش گوشه ام

ولی دیگر از کربلا می روم
به اشک و دلی پر بلا می روم

خداحافظ ای سرزمینِ بلا
خداحافظ ای خاکِ کرببلا

خداحافظ ای جنّت عالمین
خداحافظ ای بارگاهِ حسین

خداحافظ ای روحِ پاکی عشق
خداحافظ ای تلِّ خاکیِ عشق

خداحافظ ای گلشن بی بهار
مقام علی اکبر و شیر خوار

خداحافظ ای آفتابِ حیات
خداحافظ ای بی وفا ، ای فرات

خداحافظ ای دردِ دل را طبیب
خداحافظ ای قبر پاک حبیب

خداحافظ ای سوز آه حسین
خداحافظ ای قتلگاه حسین

خداحافظ ای یاسِ پرپر شده
خداحافظ ای شاهِ بی سر شده

خداحافظ ای قبله گاه همه
خداحافظ ای نالهٔ فاطمه

خداحافظ ای فرق دوتّا شده
تنِ از جفا اِرباً اِرباً شده

خداحافظ ای شیر خوارِ حرم
امیر سرافرازِ شش ماهه ام

خداحافظ ای لاله و یاسمن
خداحافظ ای قاسم بن الحسن

خداحافظ ای دشت آلاله ها
خداحافظ ای گریه ها ناله ها

خداحافظ ای شهر دلواپسی
خداحافظ ای غربت و بی کسی

خداحافظ ای نالهٔ آب آب
خداحافظ ای غصه های رباب

خداحافظ ای خوبهای زمین
وَهَب ، جون و حُرّ و زُهیر بن قین

خداحافظ ای آستان جمیل
مزارِ دو طفلانِ پورِ عقیل

خداحافظ ای کعبهٔ بی نشان
مقامِ شریفِ امام زمان

خداحافظ ای روشنایی شب
خداحافظ ای ساقیِ تشنه لب

خداحافظ ای جرعه نوش بلا
علمدار بی دست کرببلا

وداعی کنم گلشن یاس را
یسار و یمین ، کفّ العبّاس را

خداحافظ ای دلبرِ مهجبین
خداحافظ ای ماه امّ البنین

اگرچه گنهکار و بد نیّتم
دوباره زیارت نما قسمتم

به زاری در این آخرین لحظه ها
ز درگاه تو هست خواهش مرا

بُوَد اشک من جاری از هر دو عین
حلالم نما جان زهرا ، حسین