بشنو نوای درد و غم های مرتضی را
بر جان بِخَر فغان و رنج و غم و بلا را

زهرا که نور عین است بانوی عالمین است
تیر غمش نموده مجروح قلب ما را

از بهر او زِ عزّت یزدان نموده خلقت
از این زمین خاکی تا هفتمین سما را

در مکتب ولایت آن یکّه تاز عصمت
داده به شیعه درس یاریِ مقتدا را

دل می نماید آوا با روضه های زهرا
آن کَس جان فدا کرد سلطان ما سویٰ را

نای فلک پُر آه است روزِ علی سیاه است
از داغ بانویی که دل می برد خدا را

حیدر چو دید دلبر ، مجروح بینِ بِستر
شد روضه خوانِ غربت بانوی هل اتی را

گفتا علی مضطر با آه و دیده ی تر
((دل می رود زدستم صاحب دلان خدارا))

ای یار مهربانم همسنگر جوانم
خم گشته بین زِ داغت ، قدّ شَهِ ولا را

گر از جفای اعدا با من نگفتی اما
هِنگام غسل دادن می بینم آن جفا را

گرخواهَمی زِ آلام طفلان نمایم آرام
خود گو چگونه سازم آرام مجتبی را

جانم رسیده بر لب از ناله های زینب
از بسکه گفته مادر خون کرده قلب ما را

با یادت ای شهیده بس دردها کشیده
کاش او دگر نبیند غم های کربلا را