فاطمیه سپری گشت و دلم غمخوار است
روز شب ناله و آوا و فغانم کار است

دل ما در گِرُوِ عشق حسین بن علی است
گَردِ اندوهِ یتیمی به رخ دلدار است

مرتضی بعد سفر کردن زهرای بتول
در فراق گل بشکسته ی خود بیمار است

شب رَوَد تا به سحر در بر قبر زهرا
در دلِ غَمزده اش آرزوی دیدار است

گوید اِی فاطمه اِی یاور غمدیده ی من
بعد تو دردِ منِ خون به جگر بسیار است

گشته ورد لب من سوره ی حمد و صافات
کار من بی تو در این وادیِ غربت زار است

به همان چادر خاکی تو زهرا سوگند
که پس از رفتن تو ماندن من دشوار است

در میان همه ی خاطره های غم تو
قاتلم خاطره ی بین در و دیوار است