پس از سه روز جفا و ‌جنایت و‌ بیداد
برای دفن پدر آمد حضرت سجاد

امام چهارم ما آن انیس رنج و بلا
رسید تا به زمین غریب کرببلا

پیاده گشت زِ مرکب به آه و دیده ی تر
بگفت با ابتا کن نظر به حال پسر

پس از تو زینب کبری امیر قافله شد
پس از تو سَیّدِ سجاد اسیر سلسله شد

به بند ظلم کشیدند ما اسیران را
به تازیانه خریدند ناز طفلان را

سرِ تو بر سرِ نِی بود و من روانم سوخت
ز درد هجر تو ‌تا مغز استخوانم سوخت

بگوش جان من آید صدای مادر تو
بگو‌ چگونه کنم دفن ، جسم اطهر تو

فدای پیکر در خون شناورت بابا
چگونه خاک بریزم به پیکرت بابا

روان بُوَد زِ دو چشمم هَماره اشک مَلال
سرت به کوفه و‌ جسمت بُوَد در این گودال

امان ز درد عیان و‌ غم نهانی او
بنی اسد همه شاهد به روضه خوانی او

بگفت آنکه بُوَد در سپهر جان خورشید
بنی اسد کمی از بوریا به من بدهید

که پیکر شَهِ دین را درون آن بِنَهم
خدا کند ز غم باب خویش جان بدهم

در آن زمان به دلی زار ، سَیّدِ سجاد
چو جسم اطهر شَه را درونِ قبر نهاد

سپس برفت به پشت خیام آل الله
به دوش ، بار غم و رنج داشت ، بر لب آه

بِکَند قسمتی از خاک را به سوز و شرر
بُرون ‌نمود از آن پیکر علی اصغر

امام خون شد از این درد جانفزا جگرش
نمود دفن علی را به سینه پدرش

سرشک درد روان شد امام را زِ دو عین
بریخت خاک به جسم علی و جسم حسین

سپس نوشت به قبر پدر به ناله و آه
که این مکان زِ شرف هست قبر ثارُالله

همان که بود به حق جلوه ی جمال و جلال
همان که تشنه فدا شد میان این گودال

سپس امام چهارم به حالتی مضطر
نمود دفن به پایینِ پا تن اکبر

چو کوله بار مصیبت به دوش حسرت برد
برفت و جمله ی اصحاب را به خاک سپرد

چو پیکر همه اصحاب شد به زیر تراب
صدا بلند شد از پور حضرت ارباب

بنی اسد به برِ نهر علقمه آئید
برای دفن گل یاس فاطمه آئید

بنی اسد به خدا چیده گشته آنجا یاس
کنار علقمه افتاده پیکر عباس

غمش به وَقعه ی عاشور گشته عالمگیر
جدا شده ز تنش دست و خورده چشمش تیر

چو گشت نقش زمین آن امید دریا دل
رسید فاطمه بالا سرِ ابوفاضل

چو دید فاطمه را گشت زار و بی تب و تاب
بگفت جانِ برادر ، دگر مرا دریاب

بنی اسد به خدا ، او مَهِ علی نسب است
عموی ما ز شرف ساقی است و تشنه لب است

همیشه فاش بگویم به پاکیِ احساس
ز جان و دل ، رَحِمَ الله عَمّیَ العباس