آنقدر از وجودِ خود هِی بزنم صدای تو
تا که شوم شبی حسین زائر کربلای تو

قسم به زمزم و منا ، زنده ی هر دو عالمم
مقتل من اگر شود گوشه ای از منای تو

فخر و شرف تو داده‌ای به مَروه اِی خون خدا
صفا ندارد ارزشی مقابلِ صفای تو

چشمه ی فیض ایزدی تویی عزیز فاطمه
نور گرفته آفتاب از اُفُقِ ضیای تو

جرم ثواب می شود به غمزه ی اشاره ات
مِسّ فلک شود طلا به لطف کیمیای تو

کرسی و لوح و عرش و فرش هست به فرمان خدا
ذرّه ی کم قدر و بَها میان ماسِوای تو

تو آن شهی که از شرف بُوَد ز قدر و منزلت
بال ملک تُراب بر حریم کبریای تو

هماره شکر می کنم چون که زِ عهد زر حسین
نصیبم از کرم شده موهبت ولای تو

به طورِ عمر من بود عیان شراره ی غمت
به صور بندگی من دمیده شد نوای تو

تویی حبیب ایزد و خداست عاشق رُخَت
به آسمان مهر حق بال زده همای تو

به وادی عنایتت چه پادشاه و چه گدا
نمیشوند نا امید از کرم و عطای تو

میان قتلگاهِ خود به جز خدا ندیده ای
تو فانیِ خدایی و خداست خونبهای تو

سَرور من من امام من سیّدِ بوریا کفن
سوخت دل حزین من ز سوز نینوای تو

روی ترآب آمده پیکر همچو لاله ات
زینت نیزه ها شده رأس زِ تن جدای تو

دید چو جسم بی سرت به روی خاک قتلگاه
ناله بزد چو مادرت خواهر با وفای تو

زد به سر و به سینه اش دخترِ داغدیده ات
آه کشید دم به دم زِ داغ جانفزای تو

مادر قد خمیده ات آمده از جنان به طف
تا به کنار پیکرت گریه کند برای تو

صدای مادر تو را به یاحسین و یا حسین
شنید بین قتلگه قاتل بی حیای تو