آئینــه‌ی تمــام نمــای خــدای مــن!
ای جــاده‌ی عبــادت بــی‌انتهــای مــن
ای بـر سـرم ولایـت تـو تـاج افتخـار
ای آنکه دست توسـت تمـام قُـوای مـن
ای خاک‌های پای تـو زاینـده‌ی شـکوه
ای لرزش نشسـته بـه مـوج صـدای مـن
بالاتر از تو نیست به این قدر و منزلت
یا مرگ یا جلوس تو بر تخت سلطنت
افتــاده‌ام بــه پــای قطــار تــو رِیــل‌وار
بـاران ندبـه مـی‌چکـد از دیـده سـِیل‌وار
هستم حقیر؛ کاسه به دسـتی
فقیـر کـه
مـی‌خـواهم آشـنای تـو باشـم کمیـل‌وار
یک عمر بود کارِ من اسـراف ؛ آمـدم
برگــردم از مســیر خطــایم فُضـِـیل‌وار
بالاتر از تو نیست به این قدر و منزلت
یا مرگ یا جلوس تو بر تخت سلطنت
ســرمایه‌ام تبــاه شــد آقــا نیامــدی
رنــگ دلــم ســیاه شــد آقــا نیامــدی
دیدی که جای یار تو بودن تمـام عمـر
کــارم فقــط گنــاه شــد آقــا نیامــدی
یک کوه داشتم من از ایمان که با گنـاه
کــم‌کــم شــبیه کــاه شــد آقــا نیامــدی
بالاتر از تو نیست به این قدر و منزلت
یا مرگ یا جلوس تو بر تخت سلطنت
عالیجناب! نیمه‌ی شعبان رسـیده اسـت
نم‌نم صدای بارش بـاران رسـیده اسـت
ای مظهـر جمـال حقیقـی ظهـور کـن
عبد فریب خورده، پشیمان رسیده اسـت
ای کاش زنده باشم و بیـنم بـه دیـده‌ا‌‌‌‌م
دوران غیبت تو بـه پایـان رسـیده اسـت
بالاتر از تو نیست به این قدر و منزلت
یا مرگ یا جلوس تو بر تخت سلطنت
- یکشنبه
- 7
- اردیبهشت
- 1399
- ساعت
- 9:43
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محمد علی نوری
ارسال دیدگاه