مـــژده یاران که ز رَه، ماهِ خـــدا می‌آید
ماه دلــدادگــی و مِهـــر و وفــــا می‌آید
ماهِ صیقــل زدن روح و دل زنگـــاری
ماهِ تسبیح و مناجات و مَهِ بیـــداری
رمضان، ماه ضیافت به سرِ سفره ی مهر
که در آن عشق خدا می‌بَردت تا به سپهر
عشق یعنی: ملکــوتی شــدنِ یک دلِ پاک
آنکه از بندگی محض زند سجده به خاک
دارم امّیــد در این مـــاهِ بـــدون همتـــا
عاری از معصیت و مفسده و ریب و ریا
غـــرق در بحـــر دُرربار الهـــی گردیم
بهـــره ور از گهـــر لایتــناهــی گردیم
توشــه گیریم ازیــن مــاه برایِ فــــردا
تا که شرمنــده نگردیم به درگاهِ خـــدا
ای‌خوش آنکو که به این ماه مُشَرّف گردد
وآنگهـی نزدِ خـــدا در شرف، اشرف گردد
من که بیمـــارم و نالایــق این مهمانی
گرچه هستم بخدا شايــق این مهمانی
چه کنم سَلبِ سعادت شده افسوس از من
دارم امیــــد به درگــــاه خــــدای ذوالمــن
که نصیبم کند از خــوان عطایش نوشم
گرچه یک عمر بـُـوَد کز کرمش مدهوشم
درِ میخـــانه گشوده‌ست چو مــاه رمضان
(ساقی) از بادهٔ این ماه، به ما هم بچشان
- یکشنبه
- 7
- اردیبهشت
- 1399
- ساعت
- 11:28
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محمدرضا شمس
ارسال دیدگاه