همینکه مادر زهرا شدی، تو یکتایی
نشانِ بندگیِ توست، ٱم زهرایی

ز دامن تو چو حَوراءُالانسیه آمد
دلیل شد که تو هم خود، ز جنسِ حورایی

که میتوان به مقام تو دست یابد که
تو زوجةُ النَّبوي ، رازدار طاهایی

تویی تو مادر کوثر، تویی تو شاهد وحی
تو افتخار زمین، فخر آسمانهایی

تو مَحرم همۀ آیه های قرآنی
تو اولین زن مؤمن به ماه بطحایی

چه میتوان ز شباهات تو به مولا گفت
تو سِرّ ٱم ابیها تو یارِ مولایی

به کوری دگران ٱم مؤمنین هستی
تو مادر همۀ شیعیان دنیایی

به اوج غربت اسلام و غربت احمد
تو پشتوان رسول خدا به غمهایی

میان آن همه دشمن ز مشرکین قریش
تو یار دین پیمبر شدی به تنهایی

دلت به شِعب ابیطالب آزمایش شد
نشان به فاطمه دادی که اصل تقوایی

تمام کرب و بلا را به تجربه دیدی
تو آشنای عطش، غصه دارِ فردایی

تمام هستیِ خود را نثار دین کردی
براستی که کنیز خدای یکتایی

به وقت رفتن تو، دستِ خالی اَت میگفت:
نیازمندِ عبای رسول عظمایی

کفن برای تو از جانب بهشت آمد
حسین، شد کفنش بوریای صحرایی

کنار پیکر پاره نبودی، ای مادر
که داشت زمزمۀ یابُنَیَّ غوغایی

هزار و نهصد و پنجاه زخم را زینب
در آن قیامت گودال، دید زیبایی