ای ثریا و زحل زهره و شمس و ناهید
پرتو ماه من از برج هدایت تابید
روشنای رخ روحانی او را تا دید
ضجه زد ظلمت و بیداد تباهی نالید
هر دم از روی جمیلش گل بوسه چیدم
جلوه ها از جلوات حق یکتا دیدم
اهل معراج که با دیده دل می نگرند
و مقید به نماز شب و زهد سحرند
تا رسیدن به حق از کوی عمل می گذرند
همه ی عمر ز عصیان و بدی در حذرند
اثر ماه مرا بلکه نمایند رصد
که شکوهش به بلندای سماوات رسد
معدن فضل در اعماق وجودش پنهان
خاکسار است به پیش درجاتش ایمان
جز امامان و رسولان خدا خلق جهان
مثل او زیستن از بهر خدا را نتوان
گرچه از نسل بشر هست و زمینیست ولی
شأن او را نشناسد به جز از آل علی
می زند بوسه به دستان بلندش مولا
اشک می ریزد و می گوید عزیز بابا
گفتمش این چه دگرگونی حال است تورا
گفت با ما سخن از واقعه کرب و بلا
گفت ساقی گری آموز به این مولودت
تا کند روز جزا پیش خدا خوشنودت
آسمان غرق سرور است به یمن قدمش
حیف دارم سخنی تلخ زجریان غمش
آید آن روز که در دل شود افزون المش
از تماشای لب خشک حسین و حرمش
داد از آن روز که باشند وحوشان سیراب
ماند اما پسر فاطمه در حسرت آب
زین غم آید دل فرزند عزیز تو به درد
نیست در شا رگ اعداش کمی جوهر مرد
که به طفلان و زنان رحم کند وقت نبرد
نزند سیلی محکم ز عطش بر رخ زرد
نکشد خیمه به آتش نبرد سر ز قفا
نزند بر سر نیزه سر مردان خدا
- دوشنبه
- 15
- اردیبهشت
- 1399
- ساعت
- 11:26
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
حسنعلی بالایی
ارسال دیدگاه