در ماه مبارك رمضان سال دهم بعثت ‏خدیجه بانوى فداكار و همسر بى نهایت مهربان حضرت رسول (صلى الله علیه و آله) در روز دهم به سن شصت و پنج ‏سالگى از دنیا رفت و پیامبر (صلى الله علیه و آله) او را با دست مبارك خویش در حجون مكه (قبرستان ابوطالب) به خاك سپرد و حزن در گذشت او پیامبر (صلى الله علیه و اله) را بسیار محزون ساخت كه پیامبر (صلى الله علیه و آله) سال در گذشت‏ حضرت خدیجه را «عام الحزن‏» سال اندوه نام نهادند.

به خدا سوگند بهتر از خدیجه را خدا به من عوض نداده است.

عایشه گفت پیامبر (صلى الله علیه و آله) از خانه بیرون نمى‏ رفت مگر آنكه خدیجه سلام الله علیها را یاد مى ‏كرد و بر او به خوبى و نیكى مدح و ثنا مى ‏نمود.

روزى از روزها غیرت مرا فرا گرفت، گفتم: او پیره زنى بیش نبود و خدا بهتر از او به شما عوض داده است.

پیامبر (صلى الله علیه و آله) غضبناك شد، به طورى كه موى جلوى سرش از غضب تكان مى‏ خورد سپس فرمود: نه به خدا قسم بهتر از او را خدا به من عوض نداده است.

او به من ایمان آورد هنگامى كه مردم كافر بودند و تصدیق كرد مرا هنگامى كه مردم مرا تكذیب مى ‏كردند و در اموال خود با من مواسات كرد، وقتى مردم مرا محروم ساختند و از او فرزندانى خدا روزى من كرد كه از زنان دیگر محروم فرمود(یعنى خدا فاطمه را از او به من

 عنایت فرمود)

منبع:

 اسدالغابه؛ مسار الشیعه؛ مفید (نقل از رمضان در تاریخ)