ای امام مهربانم ای امام به زجانم
آمدم دستم بگیری نوکری از نوکرانم
من نمی دانم کجایی خسته گشتم ازجدایی
آمدم بادست خالی نزد تو آقا گدایی
دیده ای صدها گناهم نزد تومن روسیاهم
با همه کار بد من می کنی آقا نگاهم
من تو را یاری نکردم بهر توکاری نکردم
آبرو دادی تو بر من آبرو داری نکردم
گاهی شرو شورگشتم ازخودم رنجورگشتم
گاهی در روزوشب خود ازتوآقا دورگشتم
ای که برمن به زجانی بهتراز هر مهربانی
نوکر بیچاره ات را میدهی آقا امانی
نوکرم عبدم غلامم عشق توعشق تمامم
گر رسد روزی بیایی جان دهم بهر امامم
عشق تو برسینه دارم چون تویی داروندارم
می شود حین مماتم لحظه ای آیی کنارم
خسته ازاین روزگارم درهوایت بی قرارم
کی شود آقا بیایی سر به دامانت گذارم
- شنبه
- 20
- اردیبهشت
- 1399
- ساعت
- 12:13
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
رضا ترابی گیلده
ارسال دیدگاه