مردم از بس که هی ریا دیدند
خوش ندارند ادعاها را
از همین روست بر نمی تابند
چادرِ مذهبی نماها را

وای از آنها که پشت چادرشان
در غلط های خویش غوطه ورند
آن کسانی که رسمشان این است
آبروی حجاب را ببرند

تو گُلِ من اگرچه یک رنگی
در دلت غصه ها فراوان است
بس که خوردی مدام زخمِ زبان
بغض ها در گلوت پنهان است

آه اما بیا و باران باش
گرچه سخت است مهربان باشی
گرچه سخت است این که پاسوزِ
اشتباهاتِ دیگران باشی

حق بده این که دیدِ یک عده
به حجابت همیشه بد باشد
مومن آن است آن که در این شهر
سعه ی صدر را بلد باشد

سر خود را به شانه ام بگذار
من نمردم که بی سپر بشوی
مردت اینجاست قرص و محکم تا
در مسیرت شجاع تر بشوی

خوش مرامان وجود خود را با
بی ریایی سرشته اند همه
غیر از آن عده که ریاکارند
چادری ها فرشته اند همه...!


محسن کاویانی