ﺁﺗﯿﺶ ﺍﺯ ﺩﺭ ﮐﻪ ﺯﺑﻮﻧﻪ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ
ﻭﺍﺳﻪ ﺗﻮ ﺧﻂ ﻭ ﻧﺸﻮﻧﻪ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ
ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﺴﻠﯿﺖ ﺩﺍﻍ ﭘﺪﺭ
ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺗﺎﺯﯾﻮﻧﻪ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ
ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩن
ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﻭ ﻣﯽﺩﯾﺪﻥ
ﺑﻌﻀﯿﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺮﻭﻡ ﺯﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ
ﺑﻪ ﺯﻻﻝ ﺍﺷﮏ ﺗﻮ می ﺨﻨﺪﯾﺪﻥ
ﭘﻬﻠﻮﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺯﻭﯼ ﮐﺒﻮﺩ
ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭﺍﯼ ﻣﻦ
ﺩﺭ ﻧﯿﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻟﮕﺪ ﮔﻠﻤﯿﺦ ﺩﺍﻍ
ﻏﻨﭽﻪ ﯼ ﻧﺸﮑﻔﺘﻪ پرپر ﻭﺍﯼ ﻣﻦ
ﻣﯿﻮﻥ ﺍﻭن همه ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻧﮕﻔﺖ :
ﺩﺧﺘﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻭ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﯿﺪ
ﺁﺏ ﻏﺴﻞ و ﮐﻔﻨﺶ ﺧﺸﮏ ﻧﺸﺪﻩ
ﺍﺯ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪﺍ ﺣﯿﺎ ﮐﻨﯿﺪ
ﺩﺳﺘﺎﯼ ﻋﻠﯽ ﺭﻭ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺏ
ﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﻭ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻥ
ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﯿﮑﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻮﻥ
ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ می دﻭﯾﺪﻥ می لرﺯﯾﺪﻥ
- چهارشنبه
- 1
- مرداد
- 1399
- ساعت
- 18:36
- نوشته شده توسط
- محدثه محمدی
- شاعر:
-
کمیل کاشانی
ارسال دیدگاه