جوادی و کرم و جودِ تو چه بسیار است
نگاه کن به گدایت ، اگر سزاوار است
تویی همان که ، نگفته ، به ما عطا کردی
گدا برای تو یک امشبی عزادار است
بدونِ لطفِ تو من تا ابد تهِ چاهم
من از تو مشهد و باب الجواد میخواهم
شبِ شهادتت آقا دلم خراسان است
گدا همیشه سرِ سفره‌ی تو مهمان است
کسی که مشکلِ خود را بیاورد اینجا
گره گشای حرم ، قلب و جانِ سلطان است
تو جانِ حضرتِ سلطانی ای امامِ جواد
امیرِ عالمِ امکانی ای امامِ جواد
تویی همان که وقارش وقارِ حیدری است
مقامِ تو ز خلایق مقام برتری است
مورخانِ تواریخ در کُتُب هاشان
نوشته اند جواد الائمه مادری است
شنید روضه‌ی دیوار و در ز بابایش
به خشم و اشک و غضب ، میزند روی پایش
کسی که در همه عمرش فقیر را نان داد
کسی که زندگی اش را به مستمندان داد
چقدر سخت و غریبانه بین خانه‌ی خود
به دستِ همسرِ خود ، همچو مجتبی ، جان داد
درون حجره لبت خشک و چشمِ تو تر بود
غریبیِ تو و اربابِ ما برابر بود
توهم چو جد خودت بین مُلک بغدادی
تو تشنه گوشه‌ی حجره به خاک افتادی
کنیزکان همه کردند هلهله تا که
به شیعیان نرسد از تو آه و فریادی
خداروشکر سرت را کسی نبرد آقا
تنِ مطهرِ تو ، پشت و رو نشد با پا
ولی حسین تمامش اسیرِ غارت شد
به اهل خیمه‌ی او بعدِ او جسارت شد
برهنه ماند تنِ غرقِ خونِ شاهِ حرم...
و سهم زینب و اهلِ حرم اسارت شد
(از زبان حضرت زینب)
حسین ، بعدِ تو من شهره ، بین هر شهرم
به دخترِ علی افتاد چشمِ نامحرم...
شاعر:محمد حسین چاوشی
- سه شنبه
- 21
- مرداد
- 1399
- ساعت
- 18:36
- نوشته شده توسط
- محدثه محمدی
- شاعر:
-
ناشناس ؟؟؟
ارسال دیدگاه