مرغ دلم پر یزند پر به هوای حسین
جان و دلم می رود تا به منای حسین
خاک سر کوی او سرمه چشمان من
اشک دو چشمان من بهر عزای حسین
هر طرفی رو کنم روی دلم سوی اوست
این دل غم مبتلا محو ولای حسین
جان به عزاخانه اش گشته چو پروانه اش
ساز دل ما بود نام و نوای حسین
نور (ضیاء)م بود روح و روانم بود
کعبه مقصود من کرببلای حسین