مگر به كرببلا آب قیمت جان بود

كه از عطش به فلك نالۀ یتیمان بود

كفن دریغ مگر بود بهر شاه شهید

كه تا سه روز تنش روی خاك عریان بود

به زیر سایۀ چتر زر، ابن سعد لعین

عزیز فاطمه در آفتابِ سوزان بود

ز كینه فرقۀ بی آبرو زدند آتش

سرادقی كه در او جبرئیل دربان بود

گلوی جمله تر از آب خوش گوار فرات

به حلق خشك علی اصغر آب پیكان بود

ز آب و نان همه سیر و ز كربلا تا شام

سكینه تشنۀ آب و گرسنۀ نان بود

سپاه شام سراسر سوار بر مركب

پیاده عابد بیمار زار و نالان بود

به شام جمله خلایق به خواب خوش همه شب

ز شام تا به سحر زینب اندر افغان بود

نهاد خولیِ بی دین به روی خاكستر

سری كه مهر رخش رشک باغ رضوان بود

فغان كه ریخت یزید شراب خوار شراب

بر آن رخی كه لبش بِه ز آب حیوان بود

چه آتشی ست به نظم تو «جودیا» كه به دهر

به هر كه دیدمی از آتش تو سوزان بود

شاعر:مرحوم میرزا عبدالجواد جودی

منبع :سایت حسینیه