نکند فکرِ ماندت باشد
به زمینی که حالتش سرد است
چشمِ این کودکان پُر از ترس است
چهرهٔ دخترانِ ما زرد است
لشگری آمده به استقبال
همه جا را گرفته غوغایی
جانِ خواهر فدایت ای جانا
تو فقط یکه ای و تنهایی
آهِ دل کم بکش نسوزانم
لااقل فکرِ حال و روزم باش
ای غریبِ نشسته در صحرا
خواهرت مرده بود اینجا کاش
پس چه شد نامه هایِ این مردم
آمدیم و کسی که با ما نیست
جایِ ما، در دلِ بیابان شد
این چه رسم و رسومِ مهمانیست
دارم از دست می‌روم رحمی
که غم و غصهٔ تو جانسوز است
ماندنِ ما کنارِ هم اینجا
فقط اندازه اش به نُه روز است
گرچه حالا کنار من هستی
پس بگو نُه شبِ دگر چه کنم
وقتِ افتادنت در این گودال
میزنی تا که بال و پر چه کنم
ترسم ای جانِ من که از خونت
بینِ گودال جزر و مَد بشود
وای اگر که به عصر عاشورا
تنِ تو زیرِ پا لگد بشود
خواب دیدم همین که افتادی
در کنارِ تو مادر اینجا بود
خواب دیدم دمِ غروب اما
سرِ تو بر فرازِ نی ها بود
- چهارشنبه
- 12
- شهریور
- 1399
- ساعت
- 17:58
- نوشته شده توسط
- محدثه محمدی
- شاعر:
-
مهدی قربانی
ارسال دیدگاه