بوی غم آید این حوالی ها
آمدند عاشقان نور دو عین
زائران شهید کرب و بلا
غصه داران اربعین حسین
آسمان دو چشمشان ابری
دلشان پر زشور و شین شده
ذکر لب های پرحرارتشان
نغمه ی یاحسین حسین شده
آهی از دل کشید زینب و گفت:
السلام ای شهید عاشورا
کشته ی اشک، تشنه جان داده
السلام ای امام بی سر ها
گفت زینب که ای برادر من
رحمت واسع خدای ودود
بعد داغ و مصیبتت دیگر
روز خوش بهر خواهر تو نبود
خاطرت هست بین آن گودال
دست و پا می زدی برادر من
بر روی سینه تو بنْشست و
می زدت شمر در برابر من
دیدم از روی غیظ دشمن ها
گرد تو ای حسین حلقه زدند
بی حیا های شهر کوفه و شام
بر تنت سنگ و تیر و نیزه زدند
چه بگویم ز غصه های دلم
بعد تو خیمه ها که غارت شد
روزی تو شهادت و امّا
قسمت زینبت اسارت شد
خاطرت هست آمدم مقتل
بوسه از حنجرت گرفتم و بعد
با تن بی سرت وداع کردم
پیکرت بر خدا سپردم و بعد
داغدیده زنان و فرزندان
روی مرکب سوار کردم من
اولین دفعه بود در عمرم
سفری بی حسین رفتم من
از مصیبات شهر کوفه نگو
زخم های زبان ابن زیاد
گریه ی دختران آل رسول
خنده ی ظالمان بی بنیاد
خطبه خواندم به صوت حیدری ام
همه محو کلام من بودند
گریه کن های پای منبر من
همه از جمله مرد و زن بودند
بگذرم از مصیبت کوفه
راهی شام پر بلا گشتیم
چه بگویم ز کوچه و بازار
بی تو آخر که تا کجا رفتیم
آه از آن لحظه ای که من دیدم
سر پاک تو را به طشت حسین
خواهرت پیر گشته از داغِ
خیزران و لب تو نور دو عین
یا اخاه از رقیه ات که نپرس
دل او در خرابه بس خون شد
تا سرت را مقابل خود دید
طفلی از ماتمت دگرگون شد
بس که از دوری پدر نالید
آب گشت و خراب و ویران شد
گریه ها کرد در خرابه و بعد
آهی از دل کشید و بی جان شد
شاعر:علی بیرقدار
- چهارشنبه
- 16
- مهر
- 1399
- ساعت
- 16:13
- نوشته شده توسط
- Fatemeh Mahdinia
ارسال دیدگاه