نامه سر می کنم به نامِ حسین

باز می‌ گویم از مقامِ حسین

صد ره اول دهان خود شستیم

ورنه ، این لب کجا و نامِ حسین؟

گفت و گویی که بر زبان دارم

یا درود است ، یا سلام حسین

می پرد گر فرشته ، جهد کند

تا نشیند دمی به بامِ حسین

بر درش خان و خواجه بوسه زند

تا به جا آرد احترام حسین

گشته طوبی و سدره در جنّت

هر دو شرمنده از خرامِ حسین

در صفِ حشر ، همچنان مست است

هر که شد جرعه نوشِ جامِ حسین

پادشاهی به هر کسی ندهند

مگر آن کس که شد غلامِ حسین

دین و آئینِ احمدِ مختار

شد همه قائم از قیامِ حسین

کام نادیده جمله جان دادند

گویی این بوده است کامِ حسین

یار و همکارِ ظالمان نشوید

این بُوَد تا ابد پیامِ حسین

هیچ کس با یزید سُفله نگفت

کز تو گیرند انتقامِ حسین

آتشِ آخرت حلالت باد

کآب را کرده ای حرامِ حسین

هر که عاصی بُوَد ، شفاعت خویش

خواهد از لطفِ مستدامِ حسین

گر چه طاعت نکرده ام ، یارب

بگذر از من به احترامِ حسین

(نظمی) الحق که این چکامهء من

نیست شایستهء مقامِ حسین

بو که دیوان و دفترِ خود را

زیب و زینت دهم با نامِ حسین