آن که دلم مستِ تَولّای اوست

عالَم امکان همه شیدای اوست

چون نزنم بوسه به خاک دَرَش؟

درگهِ حق ، درگهِ والای اوست

خاکِ شفائی که شفا می دهد

تربتِ مطبوع و مُعلّای اوست

بس که جمیل است جمالِ حسین

دل مُتَحَیِّر زِ تماشای اوست

نور مَه و مِهرِ فَلک بی سخن

آیتی از پرتوِ سیمای اوست

فاش تر از فاش چه گویم که فاش

کُحلِ بَصَر ، خاکِ رَهِ پای اوست

نهضتِ زیبای نبی پایدار

در اثرِ نهضتِ زیبای اوست

هر که سَر و جان به رَهَش داد ، گفت

عزّت و شوکت سرِ سودای اوست