قلم در حوضِ آبی رنگِ مِی بی وقفه میرقصد
و یک ساغر پُر از رؤیایِ آئینه به کَف دارد
فتاده شعله ای سوزان به جانِ بیدِ مجنونی
که در تاریکیِ هجرت ستاره بُرده،میکارَد
ولی تا آنکه میخواهد بگیرد پا گُلِ وصلت
زِ أبرِ قسمتم ناگه تگرگِ هجر می بارد
نشسته شبنم از اشکش به گلدان میدهد امّید
که گر لیلای بی سَر دل زِ عشّاقش بیازارد
وَ گَر میخواهد آن شیرین که فرهاد حزینش را
دراین شبهای بی پایان غم تنها نگهدارد
بُوَد این بَهرِ آن جانا که یک شب مثل طاووسی
قدم بر روی فرش چشم تو شاهانه بگذارد
خوشا آن لحظه ای کآن حضرت دریایِ لب تشنه
به روی چشم خونینم قدم جانانه بردارد
چو مروارید یکتایی دَرَد با پنجه این سینه
وَ قلبِ گرمِ من را از درون سینه درآرَد
- یکشنبه
- 2
- آذر
- 1399
- ساعت
- 16:26
- نوشته شده توسط
- Fatemeh Mahdinia
- شاعر:
-
سید مرتضی پیرانیان
ارسال دیدگاه