بریم مدینه ، خونۀ مولا
عیادت مادری خسته
که این روزا دلش شکسته
جوونه اما گردِ پیری
رو سر و صورتش نشسته
خیال موندن ، نداره دیگه
خیری ندیده از مدینه
یه دنیا غم داره تو سینه
میکشه آه سردی تا که
غربت حیدر و می بینه
بار سفر رو داره میبنده
صدای آهِ علی بلنده
چند روزه کارش فقط همینه
تابوت و می بینه و میخنده...
«خانوم خونۀ حیدر،مرو زهرا..»
حسن یه گوشه ، خیره به مادر
زانویِ غم بغل گرفته
داره به دل حرف نگفته
خیلی صبوره اما بازم
کوچه ها از یادش نرفته
روی کبود و ، چادرِ خاکی
لکه ی خونِ مونده رو در
شده بلایِ جونِ حیدر
سه ماهه که خانوم خونش
بی رمق افتاده تو بستر
دلش گرفته از این زمونه
بهار عمرش روبه خزونه
دست شکستش بالا نمیاد
عجل وفاتی داره میخونه...
«خانوم خونۀ حیدر، مرو زهرا..»
تو این روزای ، آخر عمری
رسیده کار بچه هارو
کرده همه سفارشارو
با بغضی که داره تو سینه
روضه میخونه این شبا رو
برا حسینش ، داره میدوزه
یه پیروهن با دست لرزون
آروم آروم با چشم گریون
میگه به زینب عوضِ من
تن حسینم تو بپوشون
میاد یه روزی که ته گودال
داداش حسینت میوفته بی حال
سر همین پیروهن کهنه
میبینی میشه دورش چه جنجال
«خانوم خونۀ حیدر، مرو زهرا..»
- دوشنبه
- 17
- آذر
- 1399
- ساعت
- 11:59
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
ارسال دیدگاه