خیری ندیدم آقا از روزگارِ بی تو
آرامش حقیقی دل بیقرارِ بی تو
قرآن که باز کردم یعقوب بود و هجران...
بد می شود جوابم در استخاره بی تو
بوی فراق و غربت دارد چهار فصلم
رنگ خزان گرفته اینجا بهار بی تو
حتی غزل نکرده از بار غصه ها کم
دل گیرم از کنایه... از استعاره... بی تو
آب خوشی نرفته پایین از این گلوها
طعم عطش بریزد از چشمه سار بی تو
این محض یار بودن شرط بقای عشق است
نامی به جا نماند از مهزیار بی تو
از غفلت زیادم بوده که دردمندم
هی درد روی دردم شد بی شماره بی تو
خورشید من کجایی ؟ خیره به آسمانم
چشم مرا نگیرد ماه و ستاره بی تو
آتش گرفته جانِ ،هرکس شنیده آهم
مانده به سینه ی من هرم شراره بی تو
شد آبرو برایم ، اینکه غلامت هستم
بیزارم از مقام و از اعتبار بی تو
رنج بشر زیاد و ، دنبال راه درمان
سرگشته مانده عالم ... کو راه چاره بی تو
**
در ماه فاطمیه اصلا نشد میسر
توفیق روضه خواندن یا یک اشاره بی تو
ایکاش می شد امشب ، روضه بخوانم آقا
از کوچه از قباله از گوشواره بی تو...
- جمعه
- 21
- آذر
- 1399
- ساعت
- 14:36
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
حسین رحمانی
ارسال دیدگاه