آن را که بین روضه فغانش نمی دهند
در روضه ی بهشت مکانش نمی دهند
هرکس مراقب سخن خود نبوده است
نام حسین را به زبانش نمی دهند
چشمی که بر شمایل نامحرمان رسد
بر گریه ی حسین امانش نمی دهند
هر کس که خرج شد به هوای غریبه ها
حال و هوای عشق به جانش نمی دهند
هرکس سراغ خانه ی غیر از حسین رفت
رنگی هم از بهشت نشانش نمی دهند
قلبی که می تپد ز غم سم اسب ها
جز ضرب عشق در ضربانش نمی دهند
آن پیکر مقطع الاعضاء و پاره را
با سم اسب ها هیجانش نمی دهند
طفلی که تشنه بوده و از هوش رفته است
با بوسه سه شعبه تکانش نمی دهند
یک دخترسه ساله بهانه اگر گرفت
ناگه سربریده نشانش نمی دهند...
- جمعه
- 21
- آذر
- 1399
- ساعت
- 14:47
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
سید روح اله موید
ارسال دیدگاه