احراق بیت، شهادت محسن، غربت، تربت پنهان

بلبل چو ياد می کند از آشيانه‌اش

خون می چکد ز زمزمۀ عاشقانه‌اش

هرگز ز يادِ بلبل عاشق نمی رود

مشت پری که ريخته از آشيانه‌اش

آتش، دمی ز شاخۀ گل دست برنداشت

حتی نکرد رحم به حال جوانه‌اش!

گلچين روزگار- که دستش شکسته باد-

بازوی گل کبود شد از تازيانه‌اش

دشمن شکست حُرمت آن در، که جبرئيل

بوسيده بود از سر مِهر آستانه‌اش

تير از کمان فتنه رها شد، ولی نبود-

-جز سينهء شکستهء زهرا نشانه‌اش

چون پای دشمنان علی در ميانه بود

آتش، گرفت حلقه‌صفت در ميانه‌اش

آن آتش مدينهْ گدازی که شد بلند

در کربلا ز خيمهء زينب زبانه‌اش

ديگر برای فاطمه، دستی نمانده است

در زير بار درد، شکسته‌ست شانه‌اش

چون ديد تربتش، سند غربت علی ست

پنهان نگاه داشت ز چشم زمانه‌اش

صبر علی تمام شد آن لحظه‌ای که ديد

بايد به دست خاک سپارد شبانه‌اش

شب‌های بی ستاره، علی را به ياد داشت

و آن کودکان کوچکِ از پی روانه‌اش

شب‌ها که لب به ذکر و مناجات می گشود

جز مرغ حق نبود کسی هم‌ترانه‌اش

با جانِ ما سرشتهْ خدا، مهر فاطمه

وز دل، نرفتنی ست غم جاودانه‌اش

يک لحظهْ بی ‌خروش و تلاطم نبوده است؛

طوفانی است بحر غم بی کرانه‌اش...