لطف تو بود شد پسرم یاورت حسین
فرقش عمود خورد فدای سرت حسین
پیش تو آخرین نفسش را کشید و رفت
با تو که بود در نفس آخرت حسین؟!
مادر نداشتی که کند گریه در عزات
من زار می‌زنم عوض مادرت حسین
من مقتل تو را نشنیدم، که دیده‌ام
در گیسوان زینب غم پرورت حسین
باور نمی‌کنم که دو ساعت پس از وداع
حتی نمی‌شناخت تو را خواهرت حسین
باور نمی‌کنم که همان کهنه پیرهن
بیرون شد آخر از بدن اطهرت حسین
باور نمی‌کنم که ز ضرب سم ستور
تاب کفن نداشت دگر پیکرت حسین
آنقدر مادرانه نشستم به راه تو
شاید بگویم و نشود باورت حسین
با یک جهان امید، لباس دو سالگی
می‌بافتم برای علی اصغرت حسین
عباس با رباب نشد روبرو ولی
من ماندم و خجالتم از همسرت حسین
می‌رفت خون ز جسمت و می‌گفتی العطش
ای من فدای ناله بی جوهرت حسین
نزد تو گر شفاعت من هست معتبر
حاجت روا رَواد «فقیر» از درت حسین
- دوشنبه
- 6
- بهمن
- 1399
- ساعت
- 20:6
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
علیرضا قاسمی
ارسال دیدگاه