روزگاری به ذکر یا زهرا
کنده ام با قَدَر در خیبر
این مهم را عدو تلافی کرد
با در خانه ی من مضطر

به گمانم چهل ذراعی بود
به عقب پرت کرده ام در را
تا که در بی هوا به کس نخورد
از چه دیدم قتال همسر را

هر چه در غزوه ها سپر کردم
بدنم را برای جان نبی
دخترش در مدینه جبران کرد
پشت در شد سپر برای علی

مانده بودم که همسرم زهرا
از چه مامور بر سکوتم کرد
فضه را زد صدا و فهمیدم
هر چه کرده سر غرورم کرد

روز و شب کرده ام دعا که خدا
فاطمه دست بر دعا نشود
مرگ خود خواهد و ندیدم من
دفعه ای حاجتش روا نشود