روضه خواندم روضه ي خوش قد و بالائي كه نيست
مرثيه گفتم براي مشك سقائي كه نيست
مادرم،با اينكه دورم از حريم كربلا
مي نشينم در كنار قبر دريائي كه نيست
آسمان را ميكنم با حسرت و گريه نگاه
منتظر ماندم براي ماه شب هائي كه نيست
صورت قبري فراهم كرده ام پس ميكنم
گريه جاي حضرت ام ابيهائي كه نيست
گريه كردم نه براي دست عباس خودم
بلكه بر انگشتر و انگشت آقائي كه نيست
حا و سين و يا و نون را آه دارم ميكشم
مرثيه گفتم براي آن مسيحائي كه نيست
اي غريب مادر اي مظلوم لب تشنه حسين
عذرخواهم جاي آن ماه دل آرائي كه نيست...
- سه شنبه
- 7
- بهمن
- 1399
- ساعت
- 21:14
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
محسن صرامی
ارسال دیدگاه