با یا حسین بندگی آغاز می شود
با یا حسین در دلم اعجاز می شود
روزی که بر دهان همه، مُهر می زنند
هر کس حسین گفت سرافراز می شود
دستی که طعم سینه زدن را چشیده است
بر دوش صاحبش، پرِ پرواز می شود
هر دم که بی پناه و بدون امان شوم
کهف الحسین در دلم ابراز می شود
صدها گره که کور شد و راه حل نداشت
در روضه های خانگی اش، باز می شود
فرموده اند رتبه ی ایمان شیعیان
با گریه بر مصائبش احراز می شود
قطره به قطره، گریه ی ما در غم حسین
در دست اهل بیت پس انداز می شود
هر کس که رفت یک قدمی سوی کربلا
با گوشه چشم فاطمه، ممتاز می شود
وای از دل سکینه و زینب، سر حسین...
وقتی نصیب خولی لجباز می شود
بعد از عموی خیمه، تمام یتیم ها
با تازیانه، صورتشان ناز می شود
- پنج شنبه
- 16
- بهمن
- 1399
- ساعت
- 20:21
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
محمد جواد شیرازی
ارسال دیدگاه