به نام عشق می گفتم غزل در وزن لیلا را
به ساز عشق می خواندم تمام خواندنیها را
پی لیلا رخی ، مجنون، از این کوچه به آن کوچه
به بال عشق می گشتم سراسر کل دنیا را
که شاید لحظه ای ، آنی ، ببیند دیده ام رویی
وحیران همچو آیینه ، بغل گیرم تماشا را
گذرها را گذر کردم ، چه شبها را سحر کردم
مگر گیرم چو قطره دامن مواج دریا را
شدم آزرده خاطر ، خسته تن ، تنها تر از تنها
امیدم رفت و نومیدی گرفت از من تمنا را
که ناگه هاتفی گویا ، به گوش جان و دل گفتا
چرا یکدم نمی کوبی ، دری از اهل معنا را
دلم شد روشن از نوری ، توکل بر خدا کردم
به نور روشن امروز ، دیدم صبح فردا را
زدم دست توسل سوی دامان خداوندی
که مهر لایزال او مسخر کرده دلها را
جوابم داد و گفتا که به سلطان نجف رو کن
به یا زهرا بگیر آنجا شبی دامان آقا را
نجف بود و حرم بود و بهشتی از ملائک پر
بدیدم آنچه می دیدم میان خواب و رویا را
گرفتم دامن شیر خدا ، میر دو عالم را
چنان طفلی که می گیرد به هر جا دست بابا را
منی که در پی یاری ز هر کویی گذر کردم
در آنجا گوئیا دیدم من آن رخسار زیبا را
بگفتم اشهد ان علی ، مولا علی مولا
مسلمان علی گشتم چه دنیا و چه عقبا را
سلامی بر علی دادم ، سلامم داد پبغمبر
علی گفتم ولی قلبم زیارت کرد طاها را
چه سِرَی هست در عشق علی و عشق شیرینش
شده لیلای مجنونها و مجنون کرده لیلا را
علی چون قند شیرین می کند تلخی عالم را
علی چون ماه روشن می کند پایین و بالا را
علی سر کلام وحی بر جان نبی باشد
که گفتا در مقام او حدیث شام اسرا را
غدیر از برکت حیدر مبارک سرزمینی شد
که مست از خم خود کرده دل هر مست و شیدا را
علی باشد تجلی صفات خالق اکبر
که صحرا می کند دریا و دریا کرده صحرا را
زبان واژه گنگ است و ندارد شور وصفش را
خدا باید کند مدح و ثنا عالی اعلا را
ثنای مرتضا گفتن زبان وحی می خواهد
بگو جبریل پر ریزد ، کند مدح آن مسیحا را
کسی را که علی آقاست حتما مادرش زهراست
شفاعت می کند زهرا مسلمانان مولا را
محب مرتضی سهم از نگاه فاطمه دارد
به محشر فاطمه دارد هوای عبد تنها را
ز شان فاطمه گفتم هر آنچه از علی گفتم
که زهرا آینه دار است آن مولای والا را
زبان قاصر ز اوصاف علی و فاطمه آری
و ما ادریک حیدر را و ما ادریک زهرا را
- چهارشنبه
- 6
- اسفند
- 1399
- ساعت
- 18:32
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
ناصر شهریاری
ارسال دیدگاه