کوفه تاشام راه طولانی
ناله هاتابه آسمــان میرفت
تحت فرمان عابدی بیمار
کوفه تاشام کاروان میرفت
دختری درفراق بابایش
میکشیدآه سردومینالیـــــــد
تازیانه نوازشش میکـــــــــرد
هرکجاتازدردمینالید
هرقدم کودک ملک سیما
دادمیزدکه وای بابایم
وعده دادی که شام میآیی
وعده دادم که شام میآیم
لحظه هامیشمارم ای بابا
تابه آن منزل خراب رسم
گوییاسرنوشت من این است
بادلی خستــــه وڪباب رسم
بعدتوعمهٔ وفــــــــــاکـــــــردار
همه جایاوروپنـــــــــــــــاهم شد
وَندراین راههای بی پایان
تازیانه رفیـــــــــــــق راهم شد
شبی امادرآن مسیر مخـــوف
غم،قرارازدل کبابش برد
آنقدرگفت واحسیــــــــنم وا
روی ناقه رقیه خوابش برد
شب تاریک ودشت غم آلود
گردوخاک وصدای نالهٔ باد
بلبل پرشکسته،ازنــــاقه
مثل برگ خزان به خاک افتاد
ضعف ازبس که چیره براوبود
نبُدش ذره ای توان قیــــــــــــــام
قافله رفت ودخترک جاماند
بی خبر ماندازعیـــــــال امام
دیده واکردناگهان دختـــــــــر
گل،زگلزاردردوماتم چیــــد
درکنارش نشسته بانویی
مهربان،همچوعمه زینب دید
باعطوفت نوازشش میکـــرد
مثل گلهای باغ میبوئیــــــد
ردّ سیلی به روی صورت را
دمبدم مادرانه میبوسیـــــــد
گفت ای بانوی فرشته مقام
توکه هستی که مرحمت داری
مثل عمه متین وخوشــــــــرویی
مثل عمه توهــــــــــم عزادری
ازنگاه غمیـــــــــن توپیداست
غم ومحنت کشیده ای بانو
من اسیرم به دست شامی ها
توچراقدخمیده ای بانــــــــــــــو
گرزمن نام وگرنشان پرسی
نازپروردِ عالمینــــــم من
نوهٔ حضرت یداللهـــــــــــــــــم
نازنین دخترحسینـــــــــــم من
پیش چشمم به کربلا،ای وای
سربریدندتشنـــه بابارا
بعدبابای مهربان،بانــــو
تیره دیدم همیشه دنیارا
آهوی گلشن علی هستــم
گرچه اکنون اسیـــــرصیادم
آنچنان خسته بودم ازغمها
نیمــهٔ شب ز ناقه افتـــــــــــــــادم
نام نیکت چه باشد ای بانو
بامن خسته دل بگواین راز
عمه جانم اگرزمن پرسید
گویمش باکه بوده ام دمســــاز
آهی ازدل کشید واشکی ریخت
پاسخش داد دل ملولم من
مادری غمکش و پریشانــم
گوهرم،کـــــوثرم،بتولم من.....
- سه شنبه
- 19
- اسفند
- 1399
- ساعت
- 22:7
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
محمدرضا محمدی (ناعم)
ارسال دیدگاه