مدح خوانی ویژه ولادت امام حسین(ع)، سیدمهدی میرداماد -(السلام ای پناه مُلک و مکان...)

916

السلام ای پناهِ مُلک و مکان

در یَدِ قدرتت عِنانِ جهان

رفته قنداقه ات به عرش خدا

تشنۀ پای بوسی‌ات همگان

در طوافت قیامتی شده است

می ‌رسد هر فرشته با هیجان

پَرِ قنداقۀ تو می‌ بخشد

پر و بالی به فُطرسِ نگران

تا بِبوسد دهانِ اطهرِ تو

رحمتِ واسعه گشوده دهان

از سَرْ انگشتِ پاکِ مُصطَفَوی

جرعه جرعه بنوش شیرۀ جان

*ابی عبدالله روزی که به دنیا اومد، مادر شیری نداشت به نوزاد یه روزه اش بده، همۀ غصه های عالم تو دلِ مادر جمع شد، تا پیغمبر این قنداقه رو بغل کرد،دیدن انگشت سبّابه اش رو تویِ دهانِ حسین گذاشت، این حسینِ، باید شیرۀ جانِ پیغمبر رو بِمَکِه... پیغمبر دلش نیومد حسینش یه روز تشنه بمونه،بدون شیر گرسنه بمونه...

امشب شب تولد آقایی است که پیغمبر هر وقت نگاش کرد، به یاد مصیبت هاش گریه کرد، حتی روزِ تولدش...حالا آقایی که از شیره وجود پیغمبر نوشیده باشه، پیغمبر چی میگه؟ ان شالله بری حرم، می بینی که سر در حرم نوشته«قال سید الکونین : حسین منی و أنا من حسین»

خواند جدت «حسینُ منّی» را

«وَ أنا مِن حسین» را تو بخوان

با تو جود و شجاعتِ نبوی‌ست

ای شکوهِ حماسه های عیان

در نمازت شبیه فاطمه ای

بینِ میدان علی ست جلوه کنان

چشم‌های تو مرز خوف و رجاست

قَهر و مِهر تو آتش است و امان

رحمتِ محض! یا اَبَا الاَیتام!

پدری کن برای عالمیان

* ابی عبدالله تو گودال افتاده، زین العابدین میگه: بدن بابام رو که نگاه کردم، دیدم جایِ کیسه های نون و خرما رو شونه های بابام هست...یادم افتاد تو مدینه نون و خرما دَرِ خونه یتیم ها می بُرد...*

شب سوم رسیده‌ای، ای ماه

السلامُ علیک ثارالله

*حالا بریم یه شبِ بعد....*

السلام ای نِگینِ عرشِ برین

سروِ بالا بُلندِ اُمِ بَنین

جذبه‌های نگاه هاشمی‌ات

ماه را می‌کِشد به سوی زمین

عبدِ صالح! مُواسِیِ لِلّه!

پدر فضل! روحِ حق و یقین!

به حضورت گشوده دست، فَلَک

به قدوم تو سوده عرش، جَبین

وقت هوهوی ذوالفقار علی ست