هستی اش را که خدا داد به دامان علی
خنده ها کرد نبی از لبِ خندان علی
آسمان را به قدم های زمین می ریزد
تا خدا می شنود ذکر حسین جانِ علی
آیه ها یک به یک از وصف جمالش گویند
چشم او نقطه ی با بود به قرآنِ علی
شب معراجِ علی بود در آغوش زمین
دست حق میوه خودش داد به دستان علی
این پسر کیست که لبخندِ خدایی دارد
این غزل سر مگویست به دیوانِ علی
می وزد بوی خدا باز به کاشانه ی عشق...
یوسف فاطمه رو کرده به کنعان علی
گوییا پرده ز رخساره ی مهتاب کشید
چشم خود را که نشان داد به چشمانِ علی
- سه شنبه
- 26
- اسفند
- 1399
- ساعت
- 20:14
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
محمد بخشوده
ارسال دیدگاه