گفتم حسین و کاسه چشمم پر آب شد
شکر خدا که ناله من هم حساب شد
گفتم حسین عقده قلبم گشوده شد
الحق به نام نامی او فتح باب شد
غیر از حسین هر چه شنیدم تباه بود
غیر از حسین هر چه که دیدم سراب شد
بر تربتت شفای خلق را نوشته اند
دارالشفاست آنکه به پایت تراب شد
شد شاملش رحمت بی منتهای حق
هر کس که بهر نوکریت انتخاب شد
حاجت روا زائر شش گوشه تو شد
تحت قبه الحسین دعا مستجاب شد
"در روز حشر گر که بپرسند چه داشتی؟
سر بر کند حسین و بگوید حساب شد"
سوز عطش با تو ندانم چه کرد ولی
جگرت ز داغ اکبر لیلا کباب شد
تا که فتاد ساقی آب آور حسین
پشت و پناه عوالم در اضطراب شد
زهرا دوباره تازه شد داغ محسنش
دمی که سه شعبه سهم طفل رباب شد
شیب الخضیب فاطمه افتاد بر زمین
قحط حنا رسید و ز خونش خضاب شد
آه فلک بلند و دل سنگ آب شد
زینب دمی که وارد بزم شراب شد
برخاست شیون و فریاد بانوان حرم
آن لحظه که سکینه کنیزی خطاب شد
(بیت هفتم از محمد سهرابی)
- چهارشنبه
- 27
- اسفند
- 1399
- ساعت
- 20:24
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
محمد رستمی
ارسال دیدگاه