به غمزه ای نظرت صد مه و ستاره کشید
 نظارۀ تو ابوحمزه و زراره کشید
غریب هستی و چون مادرت نشد آقا
 سر مزار شما گنبد و مناره کشید
به زخم های دلت مرهمی نشد پیدا
 که زهر از جگرت طرح پاره پاره کشید
تو را میان دعا، بی نمازها بردند
 تو را پیاده به کوچه یکی سواره کشید
میان کوچه تن خسته ات زمین تا خورد
 نکرد رحمی و دشمن تو را دوباره کشید
سریع خانه برو دختر تو ترسیده است
 که ارث مادریت را کسی شراره کشید
گرفته خانۀ تو رنگ خیمه های حسین
 دوباره گریۀ چشمت به سوگواره کشید
دوباره آتش و خیمه غروب عاشورا
 دوباره کرببلا را به استعاره کشید
تمام اهل و عیالش فرار می کردند
 و دختری که خودش را به یک کناره کشید
به چند زخم پدر مرحمی ز گریه گذاشت
 دوباره در بر خود جسم پاره پاره کشید
به پیش پیکرش از دشمنی شکایت کرد
 که معجر از سر و از گوش گوشواره کشید
شاعر:محسنحنیفی