آن پدر که در سپاهِ عشق، صاحب بیرق است
نعمتی بر خاکیان از جانب ذات حق است
نو بهارت میکند بوئیدن و بوسیدنش
پینه زارِ دست او گلزارِ یاس و زنبق است
سایه اش خورشیدساز و ساحلش آرامبخش
در دل دریای طوفانی نگاهش زورق است
کلمه ای هرگز نخواهد گفت از اندوهِ خود!
ای قلم فریاد کم کن، او سکوتِ مطلق است
در قبال جان فشانی های خود بی ادعاست
زان سبب از روزِ مادر روزِ او کم رونق است
خوش به حال آنکه امسال این گهر دارد به بر
سیزده سال است فالِ ماهِ بختم مُنشق است
- چهارشنبه
- 25
- فروردین
- 1400
- ساعت
- 15:34
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
وفا منافی اردبیلی
ارسال دیدگاه