آسمون ،همدم اشکای نگاه
داره از پیش تو میره دیگه ماه
بسمه این همه تلخی چشیدم
دردامو عمریه گفتم به یه چاه
موهامو ببین سپیده
وقت رفتنم رسیده
ببین از غم فراق ِ
فاطمه قدم خمیده
یادم نرفته
بین آتیش شد گرفتار
دیدم زمین خورد
در میون درب و دیوار
یادم نرفته
کوچه و آزار زهرا
از کینه ،اعدا
اونو زدند ،بی محابا
مظلوم علی جان....
دیگه پایان رسیده صبر و رضا
میرم حالا سوی تقدیر خدا
دل من خون شده وقتی می بینم
سدّ راهم شده اند مرغابیا
می بینن که بی قرارم
میدونن تمومه کارم
عدو تو مسجد نشسته
با تیغش به انتظارم
در بین محراب
با ضربه ی تیغ دشمن
وقت سجودم
می باره خون از سر من
میشکافه رأسم
با شمشیر خصم ملعون
موی سپیدم
با خون سر میشه گلگون
مظلوم علی جان.....
میدونم ای حسنم توی سینه
داری داغی که همش آتشینه
یه جوری من رو به خونه ببرید
که سر زخمیمو زینب نبینه
نمیخوام ببینه زینب
که جونم رسیده بر لب
ولی کربلا می بینه
تنی رو به زیر مرکب
در بین گودال
بدنی افتاده بی سر
چل نعل تازه
می کنند یاسش رو پرپر
در زیر آفتاب
بدنش بی سایبونه
میگه حسین جان
میخوره هی تازیونه
مظلومه زینب....
- شنبه
- 11
- اردیبهشت
- 1400
- ساعت
- 20:51
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
علی مهدوی نسب
ارسال دیدگاه