اگر چه نوکری نکردم

هوایِ کربلاتُ کردم

یه بار دیگه بگو بیامُ

دوباره دورِ تو بگردم

از این زمونه سیر شدم

یه برات امضاء کن

حالا که سر به زیر شدم

 یه برات امضاء کن

تو روضه ی تو پیر شدم

 یه برات امضاء کن

تو دنیا آروزم زیارتِ آقامِ

هر کی کربلا نره ناکامِ

حَرَمِت قشنگ ترین رؤیامِ

ای آقا....

*شب بیست و یکم، شب زیارتیِ سید الشهداء، کاشکی با امام زمان صدایِ مادرمون رو می شنیدیم،کاشکی با آقامون صدای مادرِ قد خمیده مون رو می شنیدیم،عرش رو بهم ریخته،هی به سینه می کوبه...: "بُنَيَّ! قَتَلوكَ، ذَبَحوکَ، وَ مِنَ الماءِ مَنَعوکَ"

 بذار یه مقدمه بسازم،یهو نبرمت اون جایی که امام زمان مثل ابر بهار باریده...لحظه هایِ آخر،لحظه های احتضار،امیرالمؤمنین همه رو ساکت کرد،اما هر کاری کرد دید حسین داره گریه میکنه،اونقدر گریه کرده،چشماش مجروح شده،صدا زد:باباجان! هیچ روزی مانند مصیبتِ تو نیست،مگر روزی که جدم پیغمبر از دنیا رفت...

آقا دید حسین آرام نمیگیره،صدا زد:بیا جلو حسین جان! با این دستایِ بی رمقش اشکای حسین رو پاک کرد،یادش اومد پیغمبر خیلی به صدای امام حسین حساس بود،یادِ شبِ آخری افتاد که زهرا گفت: علی جان! خیلی مراقبِ حسینم باش...

دید حسین آرام نمی گیره،دستش رو بلند کرد،گذاشت رو قلبِ سیدالشهداء،حسین جان! خدا صبرت بده..میگن: فرزند هرکاری بزرگترش کنه یاد میگیره،دست که افتاد رو قلبِ سیدالشهداء،آقا آرام شد....

کربلا که رسید،هرچی خواست زینب رو آروم کنه،وداعِ آخر دید حسین رو رها نمیکنه،دستش رو بلند کرد،گذاشت رو قلب زینب،زینب آرام شد،اهل خیمه دارن عمه جانِ رو می بینن،برو خدا به همرات،برو دعایِ مادرم پشتِ سرت،اهل خیمه میگن: زینب آروم شد،اما لحظاتی گذشت،دیدن خانوم از خیمه اومد بیرون،چادرش رو به کمرش بست،از بالایِ تل سرازیر شد،دید دورِ گودال حلقه زدن...*

خاک به سَرِ من

از غم حسین شکست کَمَرِ من

زدنش جلویِ چشایِ تَرِ من

خاک به سَرِ من

مادرش صدا می زد:پسرِ من

تشنگی کشید و سوخت جِگرِ من

نا نداشت،سقا نداشت

برایِ دست و پا زدن

 تو قتلگاه جا نداشت

جون نداشت،سامون نداشت

طاقتِ زخمشُ گرگِ بیابون نداشت

*هر کجا نشستی صدا بزن:حسین.....