جان پدر کجاستی؟
جان پدر، به لب رسید
در قلمت چه دیده بود؟
آنکه تو را به خون کشید
جان پدر کجاستی؟
چشمْ به در، نشسته‌ام
زخمه به تار می‌زند،
زخمِ دل شکسته‌ام
جان پدر کجاستی؟
منتظرم که در زنی
پیش پدر، در آینه
شانه به موی سر زنی
دشمن، اگر چه کینه جو
درد، اگر چه بیشمار
جان پدر! بلند شو
تا برویم، تا «مزار»
- دوشنبه
- 20
- اردیبهشت
- 1400
- ساعت
- 15:28
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
قاسم صرافان
)
ارسال دیدگاه