به ذکر پاک « یا سُبّوح» و « یا قُدّوس» می مانی
برای رودها، چون روح اقیانوس می مانی
شبیه ربّنای موقع افطار زیبایی
به باغی مملو از گل های نا محسوس می مانی
تو با هر کس که با گل نسبتی دارند، مانوسی
و تا جان و جهان باقیست هم مانوس می مانی
تو نور ممتدی از خاک تا افلاک؛ تا بالا...
که در شب های بی روزن به یک فانوس می مانی
فقط یک گوشه از لبخند تو، درمان هر درد است
چنان اعجاز داری که به جالینوس می مانی
نسیم دلربایی با ترنّم های مستانه...
به وقت مطلع الفجرِ دَمِ مأنوس می مانی
به حُرم باده و عطر قنوت و نشئه ی عارف
به تجرید دلی از عرش تا فردوس می مانی
قسم بر لحظه ی معراج در یک نیمه ی خرداد
به ذکر پاک « یا سُبّوح» و « یا قُدّوس» می مانی
- دوشنبه
- 20
- اردیبهشت
- 1400
- ساعت
- 20:11
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
ابراهیم قبله آرباطان
ارسال دیدگاه