درون حجــــره غربـــــت خـــدا خــــدا می کرد
کسی کــــه عقــــده دل را به مرگ وا می کرد
شـــراره را نتـــوان با شــــراره کرد خمــــوش
بغیـــر زهر کــه او را ز غــــم رهــــا می کرد ؟
رضـــا که هر نفســـی داشت درد تازه تــــری
به زهـــــر شعلــــه بر انگیــــز مرحبا می کرد
نمــــــاز عید چــــه آورد بر سرش کـه مــــدام
مثــال فاطمـــه بر مــــرگ خود دعـــا می کرد
نیافت ساحــــل امنی به غیــر مـــوج خطـــــر
میـــان لجه غـــم هر چـــه دست و پا می کرد
چــــه جای زهر هلاهــــل که بر شهــــادت او
غــــم مصاحبت قاتـــــل اکتفــــا مـــی کــــرد
غریب و تشنه و تنها  ، بــــدن کبـــود از زهـــر
فتــــاده بود و بــــه اجدادش اقتــــدا می کرد
چــــو شخص مار گزیده به خویش می پیچیـد
چـــه زهر بــــوده و با جان او چهــــا می کرد
به هر نگاه که می بست و می گشود از درد
جــــواد نــــور دل خویش را صــــدا می کـرد
حدیـــث غربتش این بس که پـــای تابــوتش
دویـــده قاتل و گریان رضـــا رضــــا می کرد