ای مسیحا که کنی زنده دو صد عیسی را
ای که چشم تو کند کار دو صد موسی را
تو حسینی که خدا گشته بهای دم تو
تو حسینی که شدی آینه، بی‌همتا را
گفته احمد که حسین از من و من از اویم
جان شیرین شده‌ای جان و تن طاها را
گفته‌ای هر چه پسر هست علی بگذاری
تا کنی زنده به دنیا علم مولا را
تا که بر روی لبم نام تو را می‌گویم
می‌کنم شاد دل مادرتان زهرا را
کربلا آخر دنیای همه‌نوکرهاست
دم آخر برسان آخر دنیا ما را
تا که ناکام از این عالم خاکی نروم
کن نصیبم سحری جنت پایین پا را
شوق وصل است که در دیده‌ی ما می‌جوشد
قسمت دیده‌ی ما کن نظر دریا را
زودتر کار مرا دست علمدار انداز
نیست معلوم ببینم سحر فردا را
کشته‌ی اشک، بده اشک، بده سوز جگر
تا که از داغ تو پر خون بکنم دل‌ها را
جان به قربان ترک‌های لب تشنه‌ی تو
آب کرده لب خشک تو قد سقا را
چه کشیدی تو در آن لحظه که دیدی آقا
پر نموده تن اکبر همه‌ی صحرا را
طالب خون تو کی می‌رسد از راه حسین
تا کند پر ز حسینیه همه دنیا را
- پنج شنبه
- 6
- خرداد
- 1400
- ساعت
- 19:51
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
ناصر شهریاری
ارسال دیدگاه