افتاده روی خاک تنِ بی سرت حسین(ع)
مانند باغِ لاله شده پیکرت حسین (ع)
نشناختم برادرِ خود را ، مرا ببخش
دشمن چه کرده با بدنِ اطهرت حسین(ع)
بهر وداع آمدم اما سرت که نیست
پس بوسه می زنم به رگ حنجرت حسین(ع)
من غم زیاد دیده ام و صبر می کنم
اما امان ز درد دل دخترت حسین (ع)
مبهوت مانده با تنِ عریان و بی سرت
می پرسد از حکایت انگشترت حسین(ع)
نوبت به ما رسید که روشنگری کنیم
من درسِ خود گرفته ام از مادرت حسین(ع)
عباس می شوم، علمت می کشم به دوش
خالی نمی شود نفسی ،سنگرت حسین(ع)
آماده ی اسارت و امرِ رسالتم
زهرای کربلا شده پیغمبرت حسین(ع)
کاخ یزید را به سرش می کنم خراب
عازم به خیبر است کنون حیدرت حسین(ع)
فردا امامِ جمله ی آزادگان تویی
فردا تمام خلقِ جهان، یاورت حسین(ع)
دارد به گوش می رسد از کعبه یا اخا
بانگِ رسای منتقم آخرت حسین (ع)
- پنج شنبه
- 6
- خرداد
- 1400
- ساعت
- 22:45
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
علی ساعدی
ارسال دیدگاه