منم همون گدای بیقرار سابقم
به راه مکتب شما منم که عاشقم
اسیر لطف بی حد امام صادقم
به دین و مذهبم تو جان تازه داده ای
تو با حدیث خود به داد ما رسیده ای
چقد بلا ز مردم مدینه دیده ای
اقام اقام اقام اقام ...
کشون کشون میبردنش میون کوچه ها
شکسته شد تو کوچه حرمت آقای ما
برهنه پا کشیدنش آقا رو بی عبا
همونکه مامن غریب و آشنا میشد
نفس نفس میزد زمین میخورد و پامیشد
پُر از صدای گریه های بی صدا میشد
.........
آتیش زدن دوباره تو مدینه یک درو
خمیده قامتی پیاده میبرن تو رو
به زیر لب همش صدا میکردی مادرو
میخونی روضه و دلت یهو میره کجا
بیاد دختر سه ساله ای برهنه پا
ولی خداروشکر سرت نرفت رو نیزه ها
...........
تو بیقرار ماتم قدِ خمیده ای
تو روضه خون روضه ی سربریده ای
تو گریه دار پیکر ز هم دریده ای
تو بیقراری واسه روضه های کربلا
برای پیکری که رفته زیر مرکبا
برا لبای تشنه ی میون خیمه ها
- سه شنبه
- 11
- خرداد
- 1400
- ساعت
- 0:1
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
هاشم محمدی آرا
ارسال دیدگاه