در آستانه میلاد حضرت رضا ع

در خاطرم هست این که دستان مرا دست تو دادند

در نسل من امثال من، عبدالرضا، خیلی زیادند

این افتخارم بوده عمری با شما همسایه هستم

«همسایه» ات بودیم و نام «مشهدی» بر ما نهادند

ایرانیان وقتی تو را دارند و تو سلطان مایی

کرد و عرب، لر یا بلوچ و ترکمن، از یک نژادند

دل های ما ایرانیان دائم برایت می شوند تنگ

هرگز تعجب نیست، زیرا عاشقانت، خانه زادند

تنها نه تو، نه صحن و خاک و گنبد و ایوان طلایت

من شاهدم حتی کبوترهای تو باب المرادند

عاشق شدن آسان شد آن روزی که در صحن تو آقا

دیدم کبوترهای گوهرشاد تو خوشحال و شادند

یک شب میان خادمانت روضه ای مهمان شدم من

آنجا خودم دیدم چگونه خادمان مست جوادند

از خوان لطفت گرچه روزیّ مرا هر بار دادند

اما دو سال و خرده ای شد، کربلایم را ندادند