اندر زمانه نـــام حسین شد شعار من
در هر مکان ولای حسین اعتبار من
کن احتساب نوکریِ درگهت مرا
نالایقم دخیـــلم و بین دیده زار من
می دانی ای شها دل من مست کربلاست
لطفی ز رحمتت به دل غمگسار من
از بچگــــی نوای حسین ازبرم شده
نامت قـــرار قلب من ای با وقار من
با حُبِّ تو نفس کشم و با تو زنده ام
ای نَیِّر هُـــــدا تـــــو مَهِ آشکار من
بی تو فقـــیرم و آقـــــا با توام غنی
سرمـــایه ام ولای تو ای شهریار من
مولا زبچـگی تو مــرا دست گرفته ای
آقا سپــــــرده شـد بــه شما اختیار من
کردم گنه بـــدم آقاجان لیـک عاشقم
زین درگهت ردم مکن ای تاجدار من
ارباب من دلم گرفته نظر کن بر این دلم
شــــوق وصــــال مــرقد تو انتظار من
کــــرب بلا بهشت مـــن و قبله ی دلم
ای صحن و مرقدت چمن و سبزه زار
من
هر گــه شکسته شد دل من ذکر نام تو
آرام کـــــرده این دلِ پُــر زِشـرار من
آقا عنـــــایتی ز شب قبـــــر بر حقیر
آیا شـــــــــود قدم بگذاری مزار من
گویی که جزء خادم درگاه اصغر است
عمری عـــــــزا گرفته برا شیر خوار من
(پویا ) گــدای درگه ارباب شاهی است
بس خــــادم حسین شو و گو افتخار من
- یکشنبه
- 20
- تیر
- 1400
- ساعت
- 16:47
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
احمد پوریا
ارسال دیدگاه