حسین ای آنکه عزّت می دهی هر جا گدایت را
گدای آستان پاک بی ریب و ریایت را
هر آنکو با تو پیمان مودّت بسته می داند
سر راه محبّان مینهی شمع هدایت را
تو آن شخصیّت محبوب ذات پاک یزدانی
پذیرد ایزد منّان یقین دانم دعایت را
طفیل درگه پر فیض تو توفیق می خواهد
مرا توفیق چون دادی زیادت کن عنایت را
خدا بر احترام تو به فطرس بال می بخشد
که تا روز قیامت عرضه میدارد ثنایت را
منم آن سائل درگاه گستاخ در کویت
مران از در که مشتاقم عیان بینم عطایت را
سعادت شد اگر روزی گذر کردم سر کویت
باشک دیده می شویم به منّت سر سرایت را
من آن دلداده ی ناقابل و نالایقم امّا
که خوشتر دانم از جنّت حسین بزم عزایت را
مدال نوکری بخشیدی و امّا هزار افسوس
گذشت عمرم ز پنجاه و ندیدم کربلایت را
اگر مُردم در این حسرت به من ننگ است یا مولا
تحمّل کی توان کردن ز بیگانه کنایت را
بیاد کربلا عمری نوشتم گریه ها کردم
به هر بزمی عزا آغاز کردم این حکایت را
همان کرب و بلا که اصغرت در خون خود غلطید
معزّا کرد هم زهرا و هم شاه ولایت را
چو تیر حرمله بوسید حلق طفل ششماهه
بریدی از جهان بالمرّه دیگر اعتنایت را
بغل بگرفته بودی شیر خوارت دست و پا میزد
کجا در خاک بسپردی نمیدانم فدایت را
چنین گویند گویا با نوک شمشیر خود کندی
مزاری دفن کردی بلبل شیرین ادایت را
رباب از شرم در خیمه نهان می گفت و می نالید
تصوّر کن تو میزان حیا حدّ رعایت را
سخن هر جا که از طفل رضیع و بی زبان آید
بیاد آریم با چشمان گریان مه لقایت را
خدا بخشیده بر اصغر لقب باب الحوائج را
به بخشد تا به اصغر دوستان با وفایت را
بروز حشر میگیرد به کف قنداقه اش زهرا
شفاعت میکند آندم همه درد آشنایت را
فدای اصغرت روزی اگر بیند مزارت را
بدیده توتیا سازد "صفا" خاک شفایت را
- یکشنبه
- 3
- مرداد
- 1400
- ساعت
- 17:57
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حاج ناصر تبسمی اردبیلی
ارسال دیدگاه